W Diploo Worldzie

Pod koniec kwietnia w zabłockim Koncept Store Antropos rozbrykały się stada jelonków z DIPLOO Studio Design. DIPLOO to autorska pracownia Natalii Kopytko, absolwentki krakowskiej ASP, która wykorzystując swoje umiejętności i ręcznie opracowywane materiały najwyższej próby otwiera przed miłośnikami designu fantasmagoryczne światy.

Jedna z takich krain rozciąga się obecnie w Antroposie.

Art Arena była i  podziwiała. Można zaryzykować stwierdzenie, że zachłysnęła się tę niesamowitą mieszanką: urban artu, street artu, hand & craft, vinyl toys, recycling design i innych, często niszowych,  nurtów współczesnego projektowania.
Gwarantujemy, że będziemy śledzić rozwój DIPLOO kariery i na bieżąco pokazywać Wam, co udało nam się podpatrzeć.

Akcja/Acción: Extented-body by Stelarc

Trzecia edycja krakowskiego Festiwalu Akcja/Acción dobiegła końca. W Bunkrze Sztuki, nowej siedzibie Festiwalu, przez trzy dni zagraniczni artyści prezentowali swoje sztuki performatywne. Zdziwienie a nawet zgorszenie wśród odbiorców było powszechne, ale nie zniechęcało do tłumnego udziału w wydarzeniach.

Wisienką na torcie okazał się pokaz artystycznych dokonań australijskiego artysty, Stelarca. Kontrowersyjny twórca prezentował zszokowanej publiczności swoje najgłośniejsze prace. Stelarc zasłynął odważnymi eksperymentami dokonywanymi na ludzkim ciele. Jest entuzjastą teorii interfejsów i ich połączeń z ciałem człowieka. Stosuje przy tym media i maszyny komputerowe do procesu ekstensji ludzkiego ciała

Chyba największe poruszenie wywołała prezentacja projektu „Extra Ear”. Na ogromnym ekranie widzowie mogli zobaczyć proces wszczepiania do przedramienia artysty sztucznego ucha. Tym którzy nie dowierzali projekcji wizualnej, Stelarc z dumą prezentował efekt swej pracy na własnej ręce. „Ekstra ucho” jest wzbogacone przez chip, który przesyła zasłyszane przez trzecie ucho informacje do internetu, tak aby możliwe było kontaktowanie się tym sposobem z całym globem.

Sam autor skomentował swoją wizję stwierdzeniem, iż dąży do stworzenia organów istniejących bez ciał, nie tracąc tym samym naturalnych funkcji autentycznych pierwowzorów. Całej wystawie towarzyszyła refleksja twórcy: „Może w byciu człowiekiem chodzi o zatracenie człowieczeństwa”.

Martyna Gabała